تفسیر و معنی غزل 166 حافظ: روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

غزل 166 حافظ با مصرع «روز هجران و شب فرقت یار آخر شد» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که حافظ با خوشحالی فراوان از اینکه روز‌های سخت جنگ و گریز ابواسحاق به پایان رسیده و شیراز را به تصرف خود در آورده شروع می‌شود. فال نیکو که حافظ زده، دلالت بر پایان یافتن سختی‌ها دارد. باد بهاری وزیده و جای سرما و باد زمستان را گرفته است. حافظ خدا را شکر می‌کند که گل درآمده، صبح شده و شب به پایان رسیده است. شرح کامل تفسیر و معنی غزل 166 را در مجله ساتین مد بخوانید.

متن شعر غزل 166 حافظ

تفسیر و معنی غزل 166 حافظ

نتیجه تفال شما به غزل 166

تعبیر کامل غزل 166 حافظ

روز دوری و شب جدایی از یار به پایان رسید، این فال نیک را زدم و ستاره بخت مساعد عبور کرد و کار فراق پایان یافت.

آن همه تکبر و فخرفروشی که پاییز انجام می‌داد، سرانجام در زیر گام‌های باد بهاری پایان پذیرفت.

خدا را شکر که به سبب رو کردن بخت گوشه تاج گل، غرور باد سرد دی‌ماه و قدرت آسیب زدن خار به پایان رسید.

به صبح امید که در زیر پرده اسرار غیب، گوشه‌نشین شده بود بگو بیرون بیاید که شب تاریک به اتمام رسید.

آن همه پریشان بودن در شب‌های طولانی و اندوه دل، همگی به مدد گیسوی محبوب زیبا پایان یافت.

آن قدر روزگار بدعهدی کرده که هنوز هم باور نمی‌کنم که داستان اندوه به سبب رسیدن دولت یار به پایان رسیده باشد.

ای ساقی، لطف و کرم بسیار کردی، امید که پیاله تو همیشه پر از شراب باشد، زیرا که با تدبیر و اندیشه تو بود که شوریدگی خماری تمام شد.

هرچند کسی حافظ را به حساب نیاورد، اما خدا را شکر که آن اندوه بی‌حد و اندازه به پایان رسید.

امیدواریم که از خواندن این غزل لذت و بهره کافی را برده باشید. خوشحال می‌شویم نظرات و خاطرات خود را در مورد غزل 166 از بخش دیدگاه‌ها با ما به‌اشتراک بگذارید.