نویسنده: تحریریه ساتین مد

غزل 466 حافظ با مصرع «این خرقه که من دارم در رهن شراب اولی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که حافظ می‌گوید خرقه نماد پرهیزکاری ظاهری بهتر است که گرو گذاشته و شراب بگیرم؛ دفتر درس دینی باید با می ناب شسته شود. این غزل در ایام…

غزل 465 حافظ با مصرع «رفتم به باغ صبحدمی تا چنم گلی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که با تصویرسازی صبحگاه آغاز می‌شود که شاعر برای چیدن گل به باغ رفته است، ناگهان آواز بلبل به گوشش می‌رسد. حافظ می‌گوید بلبل بیچاره همچون من عاشق گلی شده…

غزل 464 حافظ با مصرع «بگرفت کار حسنت چون عشق من کمالی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که شاعر به جای کلمه جسم که به معنای پیکر است کلمه شخص را به معنای پیکر با جان برگزیده است. حافظ می‌گوید جمال و زیبایی تو همانند عشق و…

غزل 463 حافظ با مصرع «سلام الله ما کر اللیالی» شروع می‌شود. این غزل در زمان تسلط شاه محمود بر شیراز و هنگامی که شاه شجاع در بدترین شرایط دربدری به سر می‌برده سروده شده و به صورت نامه برای او فرستاده شده است. غزل با سلام و درود آغاز…

غزل 462 حافظ با مصرع «یا مبسما یحاکی درجا من اللالی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که حافظ این غزل ملمع را با مصراعی عربی آغاز می‌کند و می‌گوید ای دهان خندانی که صندوقچه مروارید را نمایان و آشکار می‌کنی؛ خدایا خط هلالی یا همان محاسن در…

غزل 461 حافظ با مصرع «کتبت قصة شوقی و مدمعی باکی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که حافظ اشک می‌ریزد و شرح فراق را به زبان‌های عربی و فارسی می‌سراید و می‌گوید داستان شور و اشتیاقم را نوشتم درحالیکه چشمانم گریان بود. ای محبوب بازگرد که بدون…

غزل 460 حافظ با مصرع «سلیمی منذ حلت بالعراق» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که حافظ می‌گوید از وقتی محبوب در عراق ساکن شد، می‌بینم آنچه از فراق او می‌بینم.‌ ای ساروان که به منزل دوست می‌روی، با دیدن سواران تو اشتیاقم زیاد شد. این غزل ملمع…

غزل 459 حافظ با مصرع «زین خوش رقم که بر گل رخسار می‌کشی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که حافظ محاسن و زلف و موی شاه را به نقش خوش و صورت او را به گُل تشبیه کرده است و می‌گوید این خطوط زیبا که بر چهره‌ات…

غزل 458 حافظ با مصرع «ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که شاعر دل خویش را با پند و اندرز مورد خطاب قرار می‌دهد. تعدادی ابیات از ترس از فقر و نداری سخن به میان می‌آورد؛ گویی حافظ…

غزل 457 حافظ با مصرع «هزار جهد بکردم که یار من باشی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که حافظ به محبوب می‌گوید کوشش بسیار انجام دادم که تو یار و غمگسار من بوده و دل بی‌قرار مرا به کام برسانی، روشنی چشم شب‌بیدار و همدم ضمیر امیدوارم…