تفسیر و معنی غزل 14 حافظ: گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

غزل چهاردهم حافظ با مصرع «گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که حافظ می‌گوید ای زیبارو که بر همه خوبان سلطنت داری، بر من غریبه رحم کن که در راه دل حیران شده‌ام. حافظ از معشوق انتظار توجه دارد و خود را غریب می‌داند که به سختی روزگار می‌گذراند؛ معشوق در ناز و نعمت است و از غم او آگاه نیست. شرح کامل تفسیر و معنی غزل 14 حافظ را در مجله ساتین مد بخوانید.

متن شعر غزل چهاردهم حافظ

تفسیر و معنی غزل 14 حافظ

نتیجه تفال شما به غزل چهارده حافظ

تفسیر کامل غزل 14 حافظ

گفتم: ای فرمانروای کشور حسن بر این عاشق آواره‌ی دور از وطن بخشایش آور. به پاسخ گفت: عاشق درمانده‌ی آواره که بر پی دل می‌رود، راه سلامت و ایمنی را گم می‌کند و به بلاهای عشق دچار می‌گردد.

به معشوق گفتم: یک لحظه درنگ کن؛ گفت: عذر مرا بپذیر که نازپروردی همچون من پروای این همه عاشق آواره ندارد و از همه دلجویی نتواند.

کسی که بر بستر نرم سنجاب که ویژه پادشاهان درست کرده‌اند، خوابیده است؛ هیچ غم و غصه‌ای ندارد اگر زیرانداز خواب و بالش غریبان از خار و سنگ خارا (سنگ سخت) باشد.

ای آنکه در سلسله‌ی گیسوی تو جای دل‌های عاشقان بسیار است؛ خال هندویت برچهره‌ی نگارین شگفت دلپذیر می‌نماید.

پرتو و انعکاس باده بر ماه رخسار تو مانند گلبرگ سرخ‌فام ارغوان بر صفحه سپید گل نسرین بدیع و شگفت به نظر می‌رسد.

سبزه لطیف چهره تو چون صف آراسته‌ی موران بر گرد چهره‌ات تازه و نو می‌نماید؛ اگرچه در نگارخانه‌ی رخسار تو خط سیه‌فام شگفت نیست. از این بیت استنباط می‌شود که در زمان حافظ نقاشی سیاه‌قلم از چهره مرسوم بوده و نه رنگی.

به معشوق گفتم: موی مانند شب سیاهرنگ تو همانند شام غریبان (طولانی) است، برحالش رحم آور وقتی که این عاشق غریب در هنگام سحرگاه (و پایان شب) می‌نالد.

معشوق گفت: ای حافظ، آشنایان دیرینه‌ی راه عشق هنوز در مقام حیرتند و واصل نشده‌اند، پس بعید و شگفت نباشد که عاشقی آواره مانند تو درمانده و دلخسته بماند.

امیدواریم که از خواندن این غزل لذت و بهره کافی را برده باشید. خوشحال می‌شویم نظرات و خاطرات خود را در مورد غزل چهاردهم حافظ از بخش دیدگاه‌ها با ما به‌اشتراک بگذارید.