تفسیر و معنی غزل 90 حافظ: ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

غزل 90 حافظ با مصرع «ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که در ابتدای غزل فرستادن هدهد به سرزمین سبا به داستان سلیمان و بلقیس اشاره دارد. در ادامه می‌گوید دوری و نزدیکی راه در عشق مطرح نیست. در انتها هاتف غیب به او گفته به زودی دوای دردش می‌رسد. شرح کامل تفسیر و معنی غزل 90 را در مجله ساتین مد بخوانید.

متن شعر غزل 90 حافظ

تفسیر و معنی غزل 90 حافظ

نتیجه تفال شما به غزل 90

تعبیر کامل غزل 90 حافظ

ای هدهدِ صبا، تو را به سبا می‌فرستم. ببین که از کجا به کجا می‌فرستمت یعنی‌ ای هدهد صبا، تو را به کوی جانان می‌فرستم که سبای عاشقان، کوی جانان است. بنگر که تو را به چه مقامِ شریف و عزیز می‌فرستم.

چون عشاق برای کشفِ اسرارِ عشق یک همراز و همزبان پیدا نمی‌کنند از آن جهت با باد صبا مصاحبت می‌کنند. از آن جهت به صبا، پیک مشتاقان گویند.

خواجه خطاب به هدهد صبا می‌فرماید: حیف است مرغی چون تو در خاکدان غم باشد یعنی دنیا مزبله غم است. ماندن مرغی بلندپرواز مثل تو در آنجا حیف است. پس تو را به آشیان وفا یعنی کوی جانان می‌فرستم.

خطاب را از هدهد به جانان متوجه نموده می‌فرماید: در طریق عشق مرحله قرب و بُعد نیست، تو را آشکار می‌بینم و برایت دعا می‌فرستم. وقتی عشقِ عاشق به مرحله کمال رسید به هر کجا که نگاه کند جانان خود را می‌بیند.

هر صبح و شام، دعای کثیره به همراهِ بادِ صبا و باد شمال برایت می‌فرستم. زیرا این‌ها مرید عاشقان و پیک مشتاقانند. خلاصه از هر حیث به اسرار عشاق محرمند.

برای اینکه لشکرِ غمت، مملکت دلم را خراب نکند. جانِ عزیز خود را برای لشکر غمت آذوقه فرستادم.

ای جانان غایب از نظر که مقارن و مصاحبِ دلی، شب و روز دعایت می‌کنم و برایت ثنا می‌فرستم. منظور این است که ظاهراََ و باطناََ به دعا و ثنایت مشغولیم؛ ظاهراََ به وسیله زبان و باطناََ بوسیله نامه و مکتوب.

در روی خود صنع خدا را تماشا کن که برایت آیینه خدای‌نما می‌فرستم. خلاصه برایت آیینه قلبی می‌فرستم، چهره با کمالت را مقابل آن نگهدار و نظری کن و صنع خدا را در آن مشاهده کن.

برای اینکه مطربان از اشتیاق من نسبت به تو، تو را آگاه نمایند قول و غزل تصنیف نموده و با ساز و نوا برایت فرستادم. اشعار را به این دلیل به طرزِ مقامات و نعمات فرستادم که هنگام شنیدن از مطربان، شوق و اشتیاق مرا نسبت به خود بدانی.

ای ساقی بیا که هاتف غیب به طریق مژده به من گفت: با درد بساز که برایت دوا می‌فرستم.

ای حافظ، سرودِ مجلسِ ما تو را به خوبی یاد کردن است؛ زود باش که برایت اسب و قبا فرستادم. بیا و مجلسِ ما را مشرف کن.

امیدواریم که از خواندن این غزل لذت و بهره کافی را برده باشید. خوشحال می‌شویم نظرات و خاطرات خود را در مورد غزل 90 از بخش دیدگاه‌ها با ما به‌اشتراک بگذارید.