غزل 486 حافظ با مصرع «بلبل ز شاخ سرو به گلبانگ پهلوی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که همه اجزای طبیعت از وحدانیت و عرفان دَم می‌زنند؛ بلبلی که روی درخت آواز می‌خواند، زردشت، موسی، درخت وادی طور و… همه یک مقصد و مقصود دارند، هرچند که…
غزل 485 حافظ با مصرع «ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی» شروع می‌شود. در این غزل شاعر خطاب به تورانشاه وزیر و به منظور حفظ ادب و نزاکت و پرهیز از عواقب خشم و غضب، طرف سخن خود را ساقی قلمداد کرده است و به او می‌گوید…
غزل 484 حافظ با مصرع «تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که حافظ می‌گوید ای محبوب، مگر اینکه هوس کنی، کناره بگیری و بر لب جویی بنشینی وگرنه هر آشوب که دیدی، از وجود خودت برمی‌خیزد. این غزل عاشقانه خطاب…
غزل 483 حافظ با مصرع «سحرگه ره روی در سرزمینی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که شاعر در دو بیت اول این غزل به نکاتی عرفانی اشاره دارد. رهرو یا سالک الی الله با صوفی ریاکار همنشین شده و این نکته پیچیده را با او درمیان می‌گذارد…
غزل 482 حافظ با مصرع «ای دل به کوی عشق گذاری نمی‌کنی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که حافظ می‌گوید دل من چرا به کوی عشق نمی‌روی؟ اکنون که همه ابزار و مقدمات برای عاشق شدن را داری چرا دست به تجربه عشق نمی‌زنی؟ چوگان فرمانروایی در…
غزل 481 حافظ با مصرع «بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که حافظ می‌گوید این پند را گوش بده تا از غم رها شوی؛ اگر چیزی را که قسمت و رزق تو نیست، بخواهی، خون دل خواهی خورد.…
غزل 480 حافظ با مصرع «ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که گرچه بعضی ابیات را تفسیر عرفانی می‌کنند. حافظ می‌گوید ای یار که در عاشق‌کشی گذشت نداری و از نابود کردن سرمایه و سود پروا نمی‌کنی، از مبتلایان به…
غزل 479 حافظ با مصرع «صبح است و ژاله می‌چکد از ابر بهمنی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که حافظ برای مقابله با ریا و غرور نوشیدن شراب را توصیه می‌کند و می‌گوید وسایل شراب صبحگاهی را آماده کن و پیمانه بزرگ شراب به دست من بده.…
غزل 478 حافظ با مصرع «نوش کن جام شراب یک منی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که حافظ می‌گوید یک من جام شراب را بنوش تا به وسیله آن از دل خودت درخت غم را از ریشه درآوری. مثل خُم سردرگریبان و غمگین مباش بلکه همچون جام…
غزل 477 حافظ با مصرع «دو یار زیرک و از باده کهن دومنی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که شاعر می‌گوید من خواهان دو همنشین هشیار، دو من شراب کهنه، آسودگی دل، دفتر شعر و گوشه باغ هستم و اگر به چنین جایی برسم، آن را با…
