غزل 495 حافظ با مصرع «می خواه و گل افشان کن از دهر چه می‌جویی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که حافظ در این غزل به دلداری شاه شجاع می‌پردازد. غزل با توصیه به خوشباشی آغاز می‌شود. گل سحرگاهان می‌گوید از روزگار توقع زیادی نداشته باش، همین…
غزل 494 حافظ با مصرع «ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که شاعر می‌گوید ای دل من، اگر از فرورفتگی چانه یار بیرون بیایی، به هرجا که بروی، خیلی زود با پشیمانی از آنجا خارج خواهی شد. اگر به…
غزل 493 حافظ با مصرع «ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که شاعر می‌گوید ای پادشاه زیبارویان از غصه تنها بودن نزد تو شکایت می‌کنم، بدون تو دلم دارد از دست می‌رود، دیگر موقع آن رسیده که به دیار برگردی. گل…
غزل 492 حافظ با مصرع «سلامی چو بوی خوش آشنایی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که افظ اطراف خودش را پر از نارفیقان می‌بیند و سلامی همانند معطر بودن محبت، نثار مردمک چشم‌های روشن می‌نماید و درودی به روشنایی نور دل پرهیزکاران تقدیمی به شمع روشن کننده…
غزل 491 حافظ با مصرع «به چشم کرده‌ام ابروی ماه سیمایی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که حافظ می‌گوید ابروی زیبارویی را در نظر گرفته‌ام و خیال چهره سبزه‌عذاری را در جایی از وجودم نقش کرده‌ام. امیدوارم فرمان‌نامه عاشقی من توسط کمان ابروی یار نشان و امضا…
غزل 490 حافظ با مصرع «در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که برخی شارحان غزل را از نگاه عرفانی تفسیر کرده‌اند. حافظ خودش را عاشقی شوریده در محافل باده‌نوشی می‌داند که لباس زهد را در یک‌جا و دفتر را جای…
غزل 489 حافظ با مصرع «ای در رخ تو پیدا انوار پادشاهی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که شاعر شاه را به مدارا و عدم انتقام‌جویی سفارش می‌کند و از در تمجید می‌گوید ای کسی که در چهره‌ات فروغ پادشاهی نمایان است و در اندیشه‌ات صد دانش…
غزل 488 حافظ با مصرع «سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که سخن حافظ با ذم ریاکاران آغاز می‌شود، سحرگاهان ندای غیبی میکده از روی خیرخواهی و خواستن سعادت شاعر به او مژده می‌دهد که چاکر قدیمی میخانه است، پس باید برگردد. این…
غزل 487 حافظ با مصرع «ای بی‌خبر بکوش که صاحب خبر شوی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که حافظ می‌گوید ای بی‌خبر از مراتب عرفان و معرفت، تلاش کن تا از آنها آگاه شوی؛ تا زمانی که خودت در راه سلوک قدم نگذاشته‌ای، توانایی راهنمایی کردن دیگران…
غزل 486 حافظ با مصرع «بلبل ز شاخ سرو به گلبانگ پهلوی» شروع می‌شود. در این غزل تعابیری وجود دارد که همه اجزای طبیعت از وحدانیت و عرفان دَم می‌زنند؛ بلبلی که روی درخت آواز می‌خواند، زردشت، موسی، درخت وادی طور و… همه یک مقصد و مقصود دارند، هرچند که…
