تفسیر و معنی غزل 153 حافظ: سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

غزل 153 حافظ با مصرع «سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد» شروع می‌شود. این غزل حافظ در قالب غزلی عاشقانه توصیفات زیبایی از طبیعت و اتفاقات روزمره نیز دارد. در ابیات آغازین طلوع خورشید و مهربانی یار را به تصویر می‌کشد. در بیت دوازدهم اشاره دارد که لشکر شاه منصور و شاه زین‌العابدین در پشت دروازه شیراز بهم رسیدند. در بیت آخر به دل خود می‌گوید دوام عمر و پادشاهی ممدوح را از خدا بخواهد. شرح کامل تفسیر و معنی غزل 153 را در مجله ساتین مد بخوانید.

متن شعر غزل 153 حافظ

تفسیر و معنی غزل 153 حافظ

نتیجه تفال شما به غزل 153

تعبیر کامل غزل 153 حافظ

هنگام سحرگاهان وقتی که خورشید یا همان پادشاه مشرق پرچم خود را بر فراز کوهساران برافراشت یعنی طلوع کرد و نور آفتاب بر نوک کوه افتاد، یارم با دست مهربان خودش در کلبه عاشقان را زد.

وقتی که برای صبحگاهان مشخص شد که اوضاع خورشید آسمان به مجاز یعنی بی‌وفایی روزگار چگونه است طلوع کرد و بر غرور و فریب کامکاران به استهزاء و مسخره کردن خندید.

دیشب در محفل عیش و نوش‌خواری وقتی که محبوب زیبای من از جای برخاست تا برقصد، گره را از ابرو‌های خودش باز کرد و با آن دل‌های عاشقان را به عشقش گره زد یعنی همه همنشینان عاشقش شدند.

گره از ابرو باز کردن کنایه از بشاش شدن چهره و خندان شدن است.

من همان لحظه که چشمان مست یار عاقلان را به میخوارگی دعوت کرد، از صلاح و تقوی با خون دل دست شستم. یعنی چشمان محبوب برای هیچ کس تقوایی بجا نمی‌گذارد.

کدام سنگین دل به او شیوه رهزنی کردن از دل‌ها را یاد داد که از همان ابتدا وقتی بیرون آمد راه را بر عاشقان شب‌زنده‌دار بست.

دل بیچاره من آرزوی یکه‌سواری را در خود می‌پروراند که ناگهان از دست رفت. خداوندا، محبوب مرا حفظ کن، زیرا که به دل سواران عاشق بسیاری زده است. یعنی دل‌های زیادی همچون دل من عاشق یارند و در عشق او دل من تنها نیست.

ما در آرزوی رنگ و روی چهره زیبای او چه بسیار جان دادیم و چقدر خون دل خوردیم، اما زمانی که یار نقش مطلوب بدست آورد و به قدرت رسید، اول از همه فرمان کشتن جان سپاران خود را داد.

من چگونه می‌توانم با این دلق پشمین بی‌ارزش خودم، آن یار زره‌گیسو را به کمند صید خود درآورم، زیرا که مژگان او راه دل پهلوانان خنجرگذار را زده است. یعنی حتی از پهلوانانی که در خنجرکشی تبحر دارند کاری برنمی‌آید، چه برسد به من.

چشم امید ما به فال و قرعه پیروزی و خوشبختی اقبال پادشاه است پس مراد دل حافظ را بده که فال نیکبختان را برای تو گرفت.

شاهنشاه پیروزبخت، دلیر مرد کشور دل و دین، یاری داده شده، که بخشش فراوان او به ابر بهاران خندید. یعنی ابر بهاران که بسیار بخشنده است، ممدوح از آن هم بخشنده‌تر است.

از آن لحظه‌ای که جام شراب به دست او بزرگی یافت باعث شد که روزگار به یاد می‌نوشان عشق او، پیمانه شادی در دست گیرد.

آن زمانی از شمشیر سر شکاف او پیروزی نمایان شد که مانند خورشید ستاره‌سوز، یک تنه بر صف هزاران سپاهی زد. اشاره به اینکه وقتی خورشید طلوع می‌کند، هزاران ستاره می‌سوزند و از آسمان محو می‌شوند.

ای دل، بقای زندگانی و سلطنت او را از عنایت خداوندی بخواه که چرخ روزگار سکه بخت و کامروایی را تا زمان‌های طولانی به نام او زد.

امیدواریم که از خواندن این غزل لذت و بهره کافی را برده باشید. خوشحال می‌شویم نظرات و خاطرات خود را در مورد غزل 153 از بخش دیدگاه‌ها با ما به‌اشتراک بگذارید.